ΜΕΣΣΙ ΛΑΪΟΝΕΛ

Χρυσός Ολυμπιονίκης το 2008 στο Πεκίνο. Ήταν η 2^η Ολυμπιακή διοργάνωση (μετά τα ην Αθήνα του 2004) που η Εθνική Αργεντινής κέρδιζε τον τίτλο χωρίς ήττα. Στην Αθήνα 6 αγώνες 6 νίκες και 17 – 0 τα γκολ και στο Πεκίνο 6 αγώνες 6 νίκες 11 – 2 τα γκολ. Αυτά ήταν τα 2 πρώτα Χρυσά της Αργεντινής, από το 1928 που κέρδισε το πρώτο της Ολυμπιακό Ποδοσφαιρικό Μετάλλιο, ένα Αργυρό. Είναι σημαντικό να θυμίσω ότι λόγω των κανονισμών ηλικίας των παικτών, οι ανά τετραετίες συνθέσεις εντελώς διαφέρουν.

Το 2008 στο Πεκίνο ο Λάιονελ Μέσσι ήταν 21 ετών και όλα έδειχναν ότι θα φθάσει πολύ ψηλά στην κορυφή. Κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι θα γίνει το 2014 ο πλέον ακριβοπληρωμένος παίκτης στην ιστορία του Ποδοσφαίρου, με 20 μύρια μισθό το χρόνο, κάπου 250 μύρια απαίτηση μεταγραφής κ.λ.π. κ.λ.π. Στην ίδια διοργάνωση του 2008 έπαιξε με την ομάδα της Βραζιλίας και ο «Ροναλντίνιο», ο οποίος προδικάζετο ότι θα γίνει διάδοχος του Πελέ και τα τοιαύτα. Τον ξεχάσαμε γρήγορα και σχεδόν κανένας δεν γνωρίζει ότι το κανονικό του όνομα είναι Ρονάλντο ντε Ασσίς Μορέιρα. Επίσης περνάει στην ιστορία και ο Σέρτζιο Αγκουέρο (20 ετών τότε) ο οποίος στο νικηφόρο αγώνα της Αργεντινής επί της Βραζιλίας είχε επιτύχει 2 γκολ και είχε κάνει τον Ντιέγκο Μαραντόνα να αναφωνήσει «Τέτοιο γαμπρό θέλω».

Φυσικά όλοι οι παίκτες δεν επαληθεύουν τις προβλέψεις και των πλέον ειδικών. Ο Μέσσι ασφαλώς μέχρι στιγμής τις ξεπερνά, αλλά έχει δρόμο ακόμη για να προηγηθεί, στην παγκόσμια κατάταξη όλων των εποχών, του Πελέ ή του Μαραντόνα. Άλλωστε υπάρχει και κάτι ακόμη. Καθώς οι γενιές αντιπαρέρχονται οι νεότεροι δεν έχουν συγκριτικά στοιχεία. Έτσι οι δυο τελευταίες γενιές (γενιά θεωρούνται τα 25 χρόνια) αγνοούν τον Πελέ και πιστεύουν ότι «Θεός» υπήρξε ο Μαραντόνα. Το ίδιο πχ ισχύει για όσους γνώρισαν τον Ρώσο τερματοφύλακα Γιασίν αλλά όχι τον Πορτογάλο Ζαμόρα, ή τον ακραίο Βραζιλιάνο κυνηγό Ζιλμπέρτο Άλβες, αλλά όχι τον Άγγλο Στάνλεϋ Μάθιους. Οπωσδήποτε ο Μέσσι άρχισε τις διακρίσεις στους ΟΑ και συνεχίζει ακλόνητος στη Μπαρτσελόνα καθώς δείχνει ότι γνωρίζει τη δυνατότητα προσαρμογής στις τεχνικές αλλά και οικονομικές συνθήκες των εποχών.