Ο λατρεμένος παίκτης 2 Εθνικών Ομάδων και αγαπημένος δυο Ηπείρων «σούτινγκ – γκαρντ», δεν πρόλαβε να αποθεωθεί και στην Ελλάδα, όπου τον είχε κλείσει ο Παναθηναϊκός, με ένα υπέρογκο ποσό, καθώς σκοτώθηκε σε τροχαίο στη Γερμανία.

Το χαϊδεμένο παιδί της Γιουγκοσλαβίας, ως «Πέτρο» αγωνίσθηκε το 1988 στους ΟΑ της Σεούλ και κατάκτησε το Αργυρό Μετάλλιο με την ομάδα της ενωμένης τότε χώρας. Μαζί του παίζανε τα μεγαλύτερα ονόματα που ανέδειξε η Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια: Βλάντε Ντίβατς, Ζάρκο Πάσπαλιε, Τόνι Κούκοτς, Στόικο Βράνκοβιτς, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, Φράνζο Αράποβιτς κ.λ.π. κ.λ.π. Οι μάχες τους με τους σοβιετικούς στο Παγκόσμιο του 1986 και στο Ευρωπαϊκό του 1988 ήσαν ομηρικές και χωρίς τη δυνατότητα να προβλέπει κανείς το αποτέλεσμα. Βέβαια η ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ενισχυμένη και με τους Λιθουανούς Μαρτσιουλόνης, Σαμπόνης και Κουρτιναίτης.

Το 1992 στη Βαρκελώνη τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Η Κροατία ως ανεξάρτητη χώρα είχε τη δική της ομάδα με τους παλαιούς Πέτροβιτς, Κούκοτς, Αλάνοβιτς, Βράνκοβιτς, Αράποβιτς, αλλά και με νέους όπως τον Άριαν Κόμαζετς, τον Ντίνο Ράντζα και άλλους που την έφεραν στο Αργυρό Μετάλλιο. Εκεί ήσαν οι Λιθουανοί Μαρτσιουλόνης, Σαμπόνης και Κουρτιναίτις, που τώρα με τη Λιθουανία κέρδισαν τους σοβιετικούς με 82 – 78 και κατάκτησαν το Χάλκινο Μετάλλιο.

Ο Πέτροβιτς ακολούθως πήγε στις ΗΠΑ, όπου γρήγορα οι Αμερικάνοι ξεπέρασαν τις επιφυλάξεις τους για το νεαρό αυτό (λευκό) παιδί που είχε λογικό και κομψό ανάστημα χωρίς τον όγκο του Ράντζα, ούτε τη δυνατότητα διολίσθησης στη ρακέτα του Πάσπαλιε, αλλά με μια μοναδική χάρη ξεμαρκάρετο και από μέση απόσταση είχε μια καταπληκτική ευστοχία. Μέσο όρο στο αμερικανικό πρωτάθλημα 26,8 πόντους (!), αυτά πριν αρχίσει τα τρίποντα.

Όταν γύρισε στην Ευρώπη εξακολουθούσε να είναι παίκτης πρώτης γραμμής και πολυδιεκδικούμενος. Στη Γερμανία δεν οδηγούσε ο ίδιος, αλλά μια φίλη του. Δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα φορτηγό που ήρθε κατ’ επάνω τους μετά από σύγκρουση. Ο Πέτροβιτς εάν φορούσε ζώνη θα είχε σωθεί. Η Κροατία ενεφανίσθη εκ νέου στους ΟΑ του 2008 στο Πεκίνο, όπου κατέλαβε την 6η θέση, μετά την Ελλάδα που κατετάγη 5η.