Ελληνικά
English
Français
Ο Μαγυάρος παίκτης, γνωστός και ως «Καλπάζων Ταγματάρχης» με Χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο το 1952 στο Ελσίνκι ήταν ο ηγέτης εκείνης της Ουγγρικής ραψωδίας των σολίστ που αποτελούσαν μια θαυμάσια ορχήστρα και έμειναν όλοι στην ιστορία, παρά την πανωλεθρία τους το 1954 στη Βέρνη. Ονόματα όπως Γκρόσιτς, Λάντος, Λώραντ, Ζακάριας, Χιντεγκούτι, Κότσιτς, Παλότας, Τσίμπορ, αλλά περισσότερο ο Πούσκας, ο οποίος διεκδικεί κορυφαίους τίτλους στην Ευρώπη, στον Κόσμο, στην Ουγγαρία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Οι μεγάλοι παίκτες δύσκολα γίνονται και μεγάλοι προπονητές. Επειδή για εκείνους ήσαν όλα εύκολα, το ίδιο περιμένουν και από τα νέα παιδιά ή αγωνιούν να ανεύρουν το μεγάλο ταλέντο. Ο Πούσκας κατάφερε να παίξει κορυφαίο ποδόσφαιρο και εκτός Ουγγαρίας, ενώ (κυρίως) δια της Ελλάδος να αναγνωρισθεί και ως αξιολογότατος προπονητής. Βέβαια ως προπονητής είχε την ουσιαστική συνεισφορά του στη δημιουργία του «Γουέμπλεϋ» αλλά η ομάδα εκείνη του ΠΑΟ το 1971 ήταν σχεδόν έτοιμη από το 1968 με την ανανέωσή της μετά Μπόμπεκ εποχής. Αποτελείτο από ότι καλύτερο είχε παρουσιάσει μέχρι τότε η Ελλάδα. Αυτούς τους ταλαντούχους βρήκε ο Πούσκας και με την ψυχολογική πινελιά του, βοήθησε να ανέβουν ακόμη περισσότερο ενώ προβλημάτιζε τους «οχτρούς».
Το 1948 στους Ο.Αοι Δυτικοευρωπαίοι θεωρούντο πλέον επαγγελματίες, ενώ οι παίκτες της Ανατολικής Ευρώπης, όχι. Το 1952 οι Ούγγροι με 5 – 0 νίκες και 20 – 2 γκολ κέρδισαν το Χρυσό. Ασφαλώς το άξιζαν, όχι όμως ως ερασιτέχνες, με βίλες και «Μερσεντές» εντός σοσιαλισμού. Το 1970 ο Πούσκας ήρθε στην Ελλάδα εν μέσω χούντας. Ο Λάκης Πετρόπουλος (μαθητής του Μπόμπεκ) πήγε στην Εθνική Ομάδα και ο «Πάντσο» (το παρατσούκλι του Πούσκας από τη θητεία του στην Ισπανία) ήρθε για τον Παναθηναϊκό. Όχι ως μεγάλος προπονητής, αλλά ως μεγάλος παίκτης και στη Ρεάλ. Μάλιστα με δική του πρωτοβουλία έγινε και ένα παιχνίδι με τη Ρεάλ στο «Μπερναμπέο» με τις δυο ομάδες να μένουν ισόπαλες στο 1 – 1. Ως προπονητής ο Πούσκας δεν ήταν ο βαθύς γνώστης των συστημάτων, ήταν όμως ψύχραιμος, σοβαρός και ατρόμητος σε κάθε δυσκολία, αυτό μας ανέβαζε. Ίσως πάντα χρειαζόμαστε ένα Ούγγρο ή ένα Γερμανό για να «μανουβράρει» την ομάδα μας.
