ΣΚΑΝΑΚΕΡ ΡΑΓΚΝΑΡ

Σε παραδοσιακή μορφή γνήσιος «Βίκινγκ», σε σύγχρονη παρουσίαση ένας βενζινάς στην Εθνική Οδό. Από αθλητικής άποψης ένας αγνός σπόρτσμαν. Χωρίς να έχει τις κατακτήσεις Μεταλλίων άλλων σκοπευτών, όπως π.χ ο Γερμανός Ραλφ Σούμαν ή η Αμερικανίδα Κίμπερλυ Ροντ με 3 Χρυσά. Όμως διεκδικεί τον σεβασμό της σκοπευτικής οικογένειας για τις 6 συμμετοχές τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα 4 Μετάλλιά του (1 – 2 – 1) το γεγονός ότι πάντα ήταν στους 8 φιναλίστ, τα 30 χρόνια του ως πρωταθλητής Σουηδίας, αλλά περισσότερο για την αφοσίωσή του και τον τρόπο που την εξέφραζε. Εν τούτοις, παρά τις συνεχείς συμμετοχές του στους Ο.Α, από το 1972 μέχρι το 1992, δηλαδή τα 20 χρόνια παρουσίας, δεν μπόρεσε να σπάσει το ρεκόρ των 24 ετών παρουσίας του συμπατριώτη του Τόρστεν Ούλμαν, από το 1936 μέχρι το 1960 και μάλιστα στο ίδιο αγώνισμα το Πιστόλι Ακριβείας.

Το Χρυσό του Μετάλλιο ο Σκάνακερ το κατέκτησε το 1972, στα 38 χρόνια του, στην πρώτη συμμετοχή του στο Μόναχο, όπου έκανε Ολυμπιακό ρεκόρ με 567/600. Το 1976 ήταν 5^ος με 559/600, το 1980 7^ος με 563, το 1984 2^ος με 565 – 50 ετών πλέον – το 1988 και πάλι 2^ος με νέα βαθμολογία 3 πόντους πίσω από το νικητή και το 1992 3^ος, αλλά σε ισοβαθμία με τον 2^ο.

Είναι ενδιαφέρον πως γυμναζόταν όλα αυτά τα χρόνια, ενώ λειτουργούσε εκτός πόλεως το βενζινάδικο. Βεβαίως τον βοηθούσαν η γυναίκα του και η κόρη του, αλλά και αυτός δεν μπορούσε να απουσιάζει. Στην πίσω μεριά του βενζινάδικου είχε εγκαταστήσει κάποιας μορφής σκοπευτήριο, κατάλληλο και για τις παγωμένες ημέρες του σουηδικού χειμώνα. Είχε ανοίξει μια πόρτα όπου ξεκινούσε για 50μ (η σκοπευτική απόσταση) ένας μεγάλος τσιμεντένιος σωλήνας διαμέτρου περίπου 2 μέτρων, σαν αυτούς τους μεγάλους της αποχέτευσης, που κατέληγε στο στόχο. Εκεί γυμναζόταν καθημερινά, με σημαντική δαπάνη βέβαια για τις σφαίρες, αλλά με σιγουριά ασφαλείας και σχεδόν μέσα στο μαγαζί του. Βέβαια η Σκοποβολή γίνεται σε ανοικτό πεδίο, αλλά καλοκαίρι. Ο Σκάνακερ είχε δημιουργήσει ήπιες συνθήκες στο σουηδικό χειμώνα, με φωτισμένο στόχο και τη δυνατότητα να γυμνάζεται καθημερινά χωρίς άσκοπες διαδρομές κ.λ.π. Ένας πραγματικός ερασιτέχνης, που βέβαια δεν μπορούσε σε ευθεία γραμμή να συναγωνισθεί τους επαγγελματίες, αλλά δημιουργούσε το τέλειο πρότυπο του «χομπίστα» όχι μόνο για την πατρίδα του, αλλά για όλο τον κόσμο. Ακόμη παρουσίασε τον τρόπο σκέψης που διέπει κάθε άθλημα και δημιουργεί ιδέες.