Ελληνικά
English
Français
Γενν. το 1967 ως Ναϊμ Σουλεϊμάνωφ στα βουλγαρικά τουρκοχώρια του Πτιχάρ. Ο πατέρας του είχε ύψος 1.52,5 και ήταν ανθρακωρύχος. Η μητέρα του είχε ύψος 1.45 και εργαζόταν στα θερμοκήπια. Όταν ήταν 3 ετών άλλαξαν κατοικία. Πήγαν στο Μόμτσιλγκραντ. Ο ίδιος ποτέ δεν ξεπέρασε το ύψος του 1.50, αλλά ήταν υπέρμετρα δυνατός. Την εποχή εκείνη στη Βουλγαρία λάτρευαν και ενίσχυαν την Άρση Βαρών. Στην κατηγορία «Φτερού», μεταξύ 60 και 64 κιλών ανάλογα με την περίοδο των κανονισμών, οι αθλητές αυτών των στοιχείων ήσαν σπάνιοι. Τον εγκατέστησαν σε αθλητικό σχολείο (κατ΄ ευφημισμό σχολείο) και από τα 14 χρόνια του άρχισε να αποδίδει, καταρρίπτοντας τα ρεκόρ μεγαλύτερων ηλικιών. Στα 15 δημιούργησε Ρεκόρ Κόσμου και στα 16 σήκωσε στο «Ζετέ» 3 φορές το βάρος του. Για την επιτυχία του αυτή η βουλγαρική κυβέρνηση του δώρισε διαμέρισμα και καλό μηνιάτικο. Το 1984 στη Βουλγαρία άρχισε μια αντι – τουρκική εκστρατεία. Τζαμιά κλείσθηκαν, οι μουσουλμανικές γιορτές απαγορεύτηκαν, όπως επίσης η γλώσσα και τα τούρκικα ρούχα. Το 1985 σε ένα «καμπ» στην Αυστραλία για πρώτη φορά τον πλησίασαν Τούρκοι παράγοντες για να τον πάρουν στη χώρα τους. Αρχικά ο 18χρονος αρνήθηκε αλλά τους είπε ότι παραμένει πιστός Οθωμανός. Όταν γύρισε στη Σόφια του έδωσαν νέο διαβατήριο με το όνομα Ναούμ Σαλαμανώφ. Το 1986, ήδη 2 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής, ήταν στην Αυστραλία για αγώνες. Μετά τους αγώνες στο επίσημο γεύμα που έγινε στο ελληνικό εστιατόριο «ΛΕΟΝΤΑΣ», ο Ναϊμ είχε σχεδιάσει και απέδρασε από το παράθυρο της τουαλέτας. Τον πήγαν στην Πρεσβεία της Τουρκίας όπου «ζήτησε άσυλο». Πριν προλάβουν οι Βούλγαροι να αντιδράσουν βρέθηκε στο Λονδίνο, από όπου τον παρέλαβε το αεροπλάνο του Πρωθυπουργού Τουργούτ Οζάλ. Ήταν μια καλοσχεδιασμένη προσφορά των μυστικών υπηρεσιών με τη σύμφωνη γνώμη βέβαια και του Ναϊμ. Οι κανονισμοί απαιτούν πως αλλαγή εθνικότητας εγκρίνεται μετά διάρκεια 3 ετών εκτός εάν υπάρχει ελεύθερη μεταγραφή από την πρώτη χώρα του αθλητή. Το 1988 η Βουλγαρία δέχθηκε να του δώσει «ελευθέρας» με ένα εκατομμύριο δολάρια και ο Ναϊμ απέκτησε την τελική κατάληξη στο επώνυμό του ως Σουλεϊμάνογλου. Το 1988 ήταν η Ολυμπιακή χρονιά της Σεούλ. Ο Ναϊμ κατείχε ήδη τα ρεκόρ της κατηγορίας πτερού, αλλά ως Βούλγαρος. Στην Κορέα τα κατέρριψε όλα (δηλαδή αρασέ – ζετέ και σύνολο) με τους Τούρκους που είχαν χρόνια και ζαμάνια να δουν Χρυσό Μετάλλιο να βρίσκονται σε κατάσταση αμόκ. Μόλις το 1988 τελείωσε ο αγώνας ο Ναϊμ φίλησε τη μπάρα. Όταν το αεροπλάνο γύρισε στην Άγκυρα ο Ναϊμ φίλησε το χώμα (την άσφαλτο) και ένα εκατομμύριο φανατικοί ούρλιαζαν. Στην TV ο Ναϊμ δήλωσε «το Μετάλλιο αυτό δεν είναι δικό μου, είναι του τουρκικού λαού». Ενώ αυτά τα καλοστημένα σενάρια εγίνοντο στην Τουρκία η Βουλγαρία επεδίωξε να απαλλαγεί από τους Τουρκόφωνους. Επέτρεψε σε όσους ήθελαν να φύγουν και να εγκατασταθούν στην Τουρκία. Το 1/3 των 900.000 Οθωμανών της Βουλγαρίας πήγαν στην Τουρκία. Πολύ σύντομα κατάλαβαν το λάθος τους, αλλά ήταν αργά. Άλλο Ολυμπιονίκης και άλλο μετανάστης.
Ο Ναϊμ κέρδισε άλλες δυο φορές Χρυσό. Το 1992 στη Βαρκελώνη και το 1996 στην Ατλάντα, όχι όμως με την συντριπτική διαφορά της πρώτης νίκης του, όπου είχε επιβληθεί με βουλγάρικη τεχνική και μεθόδους. Στις διάφορες μάχες του κυριότερος αντίπαλός του ήταν ο γενν. στη Ρωσία Βαλέριος Λεωνίδης. Το 1992 ήταν μεν 5ος, αλλά το 1996 ήταν 2ος μόλις με 2,5 κιλά διαφορά. Οι μάχες που έδωσαν μια πενταετία ήσαν πολλές, σκληρές αλλά ωραίες. Όταν τους έβλεπες με τα πολιτικά δεν εντυπωσίαζαν, αλλά στο «πλατώ» αποκτούσαν άλλη ψυχή, ιδίως στη μάχη της Ατλάντα, όπου και οι δυο με 335 και 332,5 κιλά ξεπέρασαν το προηγούμενο παγκόσμιο του Ναϊμ που ήταν 330.
