Τζιώρτζης Σταύρος

ΜΟΝΑΧΟ 1972

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΩΡΤΖΗΣ
ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΩΝ ΕΜΠΟΔΙΩΝ

Για τον Σταύρο Τζιωρτζή το 1972 πρέπει να θεωρείται η καλύτερή του χρονιά με το 49,5 που πέτυχε τότε στα 400μ. εμπόδια και την έκτη θέση που κατέλαβε στους Ολυμπιακούς του Μονάχου. Βρίσκεται στην κορυφή των εμποδιστών μας, μαζί με τον Χρήστο Μάντικα (6^ος το 1936 στο Βερολίνο) και τον Περικλή Ιακωβάκη (8^ος στο Πεκίνο το 2008). Αλλά καλύτερα ας μιλήσει ο ίδιος για τον εαυτό του, μέσα από μια προσωπική αφήγηση – συνέντευξη το 1978.

«Ονομάζομαι Σταύρος Τζιωρτζής του Γεωργίου και της Ανδρομάχης. Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο Κύπρου στις 15-9-1948. Τελείωσα το γυμνάσιο στην Κύπρο και όταν αποστρατεύθηκα φοίτησα στην ΕΑΣΑ (Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής). Μόλις τελείωσα την ΕΑΣΑ πήγα στο Πανεπιστήμιο του Leedsστην Αγγλία για μεταπτυχιακές σπουδές, όπου πήρα και το Πτυχίο. Παράλληλα πήρα και ειδίκευση στους δρόμους μετ’ εμποδίων και ταχυτήτων. Τώρα εργάζομαι σαν καθηγητής της Αγωνιστικής στην ΕΑΣΑ. Αθλητισμό άρχισα το 1966 στην Αμμόχωστο Κύπρου. Από τότε είμαι μέλος της Εθνικής Ομάδας Στίβου. Έχω λάβει μέρος σε δυο Ολυμπιάδες, τρεις φορές σε Πανευρωπαϊκούς, δυο σε Μεσογειακούς και δώδεκα σε Βαλκανικούς Αγώνες. Οι καλύτερες εμφανίσεις μου είναι: 6 φορές πρώτος στους Βαλκανικούς 1970, 71, 72, 73, 74, 78. 6^ος Ολυμπιονίκης στο Μόναχο 1972. 4^ος στους Πανευρωπαϊκούς της Ρώμης 1974. 1^ος στους Μεσογειακούς της Σμύρνης 1971. Τρεις φορές φιναλίστ σε Πανευρωπαϊκούς κλειστού στίβου στα 400μ. Το ρεκόρ μου είναι 400μ. εμπόδια 49’’5, 400μ. 46’’61, 200μ. 21’’2, 100μ. 10’’5.

Προπονητής μου από το 1970 είναι ο Σταμάτης Σμηρνιώτης υποδιευθυντής της ΕΑΣΑ. Παντρεύτηκα στις 15 Δεκεμβρίου 1973 με τη συνάδελφό μου Μαγδαληνή Ζωγράφου. Έχω δυο γιούς τον Γιώργο τεσσεράμισι ετών και τον Λευτέρη έξη μηνών. διάλεξα βασικά αυτό το αγώνισμα (400μ. εμπόδια) γιατί είναι θεαματικό. Παρακολουθώντας πολύ μικρός ακόμα αγώνες στίβου εύρισκα ότι τα αγωνίσματα των δρόμων μετ’ εμποδίων ξεχώριζαν. Επίσης θα ήθελα να πω ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό και το αγώνισμα διάλεξε εμένα γιατί όταν πρωτοδοκίμασα δεν συνάντησα σχεδόν καμιά δυσκολία στην τεχνική. Ο κοινωνικός ρόλος του αθλητισμού, κατά τη γνώμη μου, είναι πάρα πολύ μεγάλος. Ο αθλητισμός εξευγενίζει τον νέο, τον κάνει πιο δραστήριο, αποφασιστικό, του δημιουργεί προσωπικότητα, πολλές φορές ξεχωριστή. Άσχετα αν ο νέος κάνει πρωταθλητισμό ή όχι, μπαίνοντας σε ένα γυμναστήριο, συναντά ανθρώπους που κατά βάση είναι άνθρωποι που πιστεύουν στην ιδέα του αθλητισμού και την υπηρετούν. Οι κίνδυνοι που περιβάλλουν σήμερα τον νέο, είναι πάρα πολλοί. Τις ελεύθερες ώρες του ο νέος, μπορεί να τις περνά σε καφενεία, σε μπιλιάρδα ή γυρνώντας άσκοπα. Τις επιπτώσεις απ’ αυτές τις συνήθειες δεν χρειάζεται να τις αναφέρω. Αν όμως ο νέος έρθει στο γυμναστήριο (αθλητισμό) έχει ξεφύγει οπωσδήποτε από αυτό που σήμερα ονομάζουμε διαφθορά. Το μέλλον και η εξέλιξη του αθλητισμού στη χώρα μας βαδίζουν σταθερά και ανοδικά. Σε σχέση με άλλες χώρες υστερούμε πάρα πολύ και ο λόγος είναι, κατά τη γνώμη μου, μόνο οικονομικός. Αν αυτή τη στιγμή σε κάθε συνοικία είχε και ένα γυμναστήριο εξοπλισμένο κατάλληλα, με κλειστές αίθουσες κ.λ.π. και επανδρωμένο με επιστήμονες γυμναστές – προπονητές η συμμετοχή των νέων σήμερα στον αθλητισμό θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Άρα και τα ταλέντα πολύ περισσότερα. Η Γ.Γ Αθλητισμού είναι γεγονός ότι έχει δραστηριοποιηθεί πάρα πολύ προς αυτή την κατεύθυνση. Φυσικά όλα αυτά χρειάζονται χρόνο. Πάντως ταλέντα υπάρχουν».